Mullerthal, wat heb je me aangedaan? Tijdens de dag hield ik van je maar deze liefde was ’s nachts snel bekoeld. Tijdens de dag hield ik van je witte bomen. Ik hield ervan om de vos te zien, mijn eerste wilde zwijn en om baby hertjes in het veld te zien spelen. Het was onmogelijk voor ze om zonder geluid te lopen door de hard bevroren grond waardoor ze zich makkelijk lieten spotten. Ik hield van de mensen die nieuwsgierig naar mijn rugtas keken en me graag wilden helpen. Ik hield van de verse knisperende lucht in mijn longen en kon lachen om mijn tweede kopje koffie die bevroren was voordat mijn eerste op was.
De avond kwam, ik hield nog steeds van je drama met het geluid van een dravend dier in mijn richting, die plots bleef stilstaan om daarna haastig weg te rennen, waarschijnlijk geschrokken van mijn aanwezigheid in zijn territorium. Ik genoot ervan om de sterren door de kale takken te kunnen zien. Ik was blij een redelijk vlak stuk te hebben gevonden om mijn tent op te zetten, minder fijn was dat mijn tent wat groter was dan verwacht en ik mijn tent deelde met een halve boom. Ook minder fijn was om mijn haringen te vergeten door mijn over enthousiasme gewicht te besparen.
Toen werd het nacht en ik wilde slapen. Mijn voeten raakten continue het zeil van mijn half opgezette tent, en om het erger te maken bleef ik naar beneden glijden door de combinatie van een gladde quilt op een gladde slaapmat. Ik luisterde naar wat geblaf van vossen, wat auto’s in de verte en ik hoorde wat uilen hun longen uit het lijf schreeuwen. Het was een van mijn eerste nachten solo wildkamperen maar ik was te koud om me druk te maken eventueel betrapt te worden. Ik had mijn spullen een paar werken eerder, dicht bij huis uitgeprobeerd met dezelfde temperaturen als die hier hadden moeten zijn, rond het vriespunt in de nacht. Maar, later bleek mijn water ook overdag niet in vloeibare vorm voor te komen dus ik neem aan dat het kouder was. Ik werd wakker, in het midden van de nacht met dramatische schaduwen boven op mijn tent en ik was er zeker van dat het al dag was en ik me verslapen had. Ik deed mijn tent open maar het was nog nacht, maar dan gevuld met nacht licht van de maan. Na een bibberende nacht maar zonder echte gebeurtenissen was ik blij dat mijn wekker ging en ik me weer warm kon wandelen.
Toen de dag weer terug was, was ik direct weer blij, de omgeving bleef dramatisch door de bevroren bomen, de plotselinge hoogteverschillen, de rotsblokken waar ik tussendoor moest, ik vergat de slechte nacht en dompelde me onder in alles wat ik zag. Ik hield ervan om buiten te zijn, elke moment bewust te beleven en ik was terug nog voor het donker. Ik begon weer een nieuwe wandeling en genoot nog meer voordat ik de nacht in de auto doorbracht, wat warmer maar onmogelijk om me te strekken. De derde dag wandelde ik nog 20km en ging naar huis, het was niet mogelijk de hele 112km wandeling te maken maar ik voelde me extreem levend tijdens de 70km die ik wel heb beleefd.
Wandelze!
Comments